Urazy stawu skokowego należą do najczęstszych „sportowych“ obrażeń kończyn dolnych. W stawie skokowym stykają się powierzchnie stawowe trzech kości: piszczelowej, strzałkowej i skokowej, które przemieszczają się względem siebie i są powiązane ze sobą trzema kompleksami więzadłowymi. Uszkodzenie któregokolwiek z kompleksów więzadłowych może prowadzić do jego niestabilności.

W następstwie bocznego skręcenia stawu najczęściej ulega uszkodzeniu więzadło skokowo-strzałkowe przednie ATFL. Drugim więzadłem podatnym na obrażenie w przypadku bocznego skręcenia stawu jest więzadło piętowo-strzałkowe CFL. Po bocznym skręceniu stawu często dochodzi do jednoczesnego uszkodzenia jego torebki. Urazowi skrętnemu towarzyszy zwykle „strzał“ lub trzaśnięcie. Pojawia się obrzęk stawu, tkliwość przy wykonywaniu ruchów oraz w czasie chodzenia. Początkowo leczenie skręcenia stawu skokowego polega na stosowaniu odpoczynku, okładów chłodzących, uniesieniu uszkodzonej kończyny oraz unieruchomieniu kończyny w stabilizatorze. Przyjmuje się, że średni okres unieruchomienia kończyny bezpośrednio po urazie powinien wynosić od 3 do 4 tygodni. W każdym przypadku  powinien on być uzależniony od rozległości urazu oraz nasilenia dolegliwości. W pierwszych dniach po urazie zalecane jest także odciążanie kończyny przy pomocy kul łokciowych. Jeśli uraz nie obejmuje więzozorstu piszczelowo-strzałkowego i nie ma towarzyszącego złamania, rehabilitację stawu należy rozpocząć natychmiast po ustąpieniu bólu w celu przywrócenia siły, zakresu ruchów i propriocepcji. Po powrocie do uprawnia sportu, wskazane jest zakładanie sznurowanych ortez na staw skokowy, aby zapobiec jego ponownym uszkodzeniom.

lek. Piotr Maciszewski